مطلب آموزشی 2:
زبان های نشانه گذاری(Markup)

همزمان با پیدایش وب، گروهی از زبان های نشانه گذاری نیز به منظور طراحی و تولید صفحات وب به وجود آمدند، به این دسته از زبان های طراحی وب زبان های نشانه گذاری (Markup Language) گفته می شود. به دلیل تفاوت های بنیادی زبان های نشانه گذاری با زبان های برنامه نویسی دیگر و اهداف مختلفی که هرکدام دنبال می کنند، امروزه به زبان هایی که ویژه طراحی وب هستند، اصطلاحاً فرا زبان(Metalanguage) گفته می شود. لازم به ذکر است که انواع زبان های طراحی وب نیز تفاوت هایی بایکدیگر دارند، به گروهی از این زبانها نیز زبان های اسکریپت نویسی گفته می شود.

نکته: در یک تعریف کلی زبان برنامه نویسی مجموعه ای از قواعد، دستورالعمل ها و ساختمان های داده برای ارتباط با کامپیوتر است، اما فرا زبان، زبانی برای توصیف و تعریف زبان های دیگر است.

زبان های نشانه گذاری اولیه به طور پایه ای بر اساس پردازش متن کار می کردند، نسل ابتدایی این زبان ها عبارت بودند از: (Troff RTF (Rich Text Format  و  Latex.

امروزه با پیشرفت های زیادی که در زمینه وب انجام شده زبان های نشانه گذاری دیگری نیز در حال گسترش هستند که در ادامه نگاه کوتاهی به برخی از این زبان ها و تاریخچه آنها می اندازیم:

(SGML (Standard Generalized Markup Language: این فرا زبان در اواخر دهه 60 میلادی توسط چند نفر از پژوهشگران شرکت IBM طراحی و تولید شد. فرا زبان SGML با آنکه در زمان خود منحصر به فرد به شمار می رفت اما دارای نواقصی بود که پژوهشگران را به فکر تولید فرا زبان های دیگر انداخت.

(HTML(Hyper Text Markup Language: این فرا زبان در اوایل دهه 90 میلادی بر مبنای SGML  پایه ریزی شد. ساختار HTML شامل بخش های مختلفی است که با برچسب هایی مانند <head>،<body>،<title>  و … از یکدیگر مجزا می شوند. به زودی در فصل های آینده با این برچسب ها آشنا خواهید شد. باوجود اینکه SGML زبان پیچیده ای بود و هر کس نمی توانست با آن صفحات وب را طراحی کند، زبان HTML  بسیار ساده و روان بوده، یادگیری آن در زمان کوتاهی امکان پذیر است.

(XML (eXtensible Markup Language: فرا زبان HTML دارای نواقصی بود، به عنوان مثال بیشتر به محتوای اطلاعات توجه می کرد تا به چگونگی نمایش آنها، یعنی طراح نمی توانست به کمک آن زیبایی و ظاهر اطلاعات نمایش یافته را به طور دلخواه تنظیم کند، همچنین HTML نمی توانست یک فضای تعاملی دو طرفه مانند امکان پرسش و پاسخ را در محیط وب ایجاد کند. این دو نقص تنها بخش کوچکی از دلایل پیدایش فرا زبان XML به شمار می روند. W3C (کنسرسیوم وب جهانی) در سال 1996 طراحی زبان XML را توسط گروهی از پژوهشگران آغاز کرد. این کنسرسیوم استانداردهای شبکه جهانی وب را تعیین و تنظیم می کند. پیروی از این استانداردها از آن جهت مفید است که شرکتهایی مانند مایکروسافت و Netscape هنگام طراحی نسخه های جدید مرورگرهای خود از همین استانداردها استفاده می کنند تا به یک وب سریع دسترسی یابند.

XHTML: این فرا زبان به منظور فراگیر نمودن وب در وسایل ارتباطی مختلف از جمله رایانه شخصی، تلفن همراه، رایانه های جیبی و … طراحی شد. پایه و اساس طراحی XHTML شباهت بسیار زیادی به HTML 4.01 دارد و تفاوت عمده این دو، در دقت و حساسیت بالای XHTML است. به طور مثال برچسب های XHTML حتماً باید با حروف کوچک الفبای لاتین نوشته شوند در حالی که این محدودیت در HTML 4.01 وجود ندارد.

HDML و WML: کاربرد این دو فرا زبان منحصراً در گوشی های تلفن همراه است و از طرف شرکت های بزرگ تلفن همراه برای پیاده سازی مرورگرهای وب طراحی شده است.

منبع: کتاب آشنایی با مفاهیم مقدماتی وب، فصل اول، صفحه 7

زبان های نشانه گذاری (Markup)
دسته بندی شده در:            

پاسخ دهید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *